3 και ο κούκος: Ο κλασσικός νεοέλληνας ιθαγενής

Περιττή υποσημείωση: Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις δεν είναι συμπτωματική

Η έναρξη της συναυλίας έχει προγραμματιστεί στις 21:30. Ο κλασσικός νεοέλληνας ιθαγενής θα προσέλθει με την κουστωδία του γύρω στις 22:00... και βλέπουμε.

Και θα μου πεις σε άψογα νεοελληνικά:

«Για στάσου ρε μεγάλε, τι ζόρι τραβάς εσύ τι ώρα θα έρθει; Ό,τι ώρα γουστάρει θα έρθει, λογαριασμό θα σου δώσει; Είχατε ραντεβού και σε έστησε;»

Απάντηση (σε σκέτα ελληνικά):

Θα μου ήταν παγερά αδιάφορο το τι ώρα θα έρθει (μιας και δεν είχαμε ραντεβού) αν ο νεοέλληνας ιθαγενής δεν είχε τις εξής ενδιαφέρουσες συνήθειες:

Καίτοι είναι καθυστερημένος (κυριολεκτικά και μεταφορικά), πιστεύει ακράδαντα ότι πρέπει να βρίσκεται σε μια εξαιρετική θέση (δηλ. αρκετά κοντά στην εξέδρα) για να απολαύσει τη συναυλία όπως του αρμόζει. Για να το πετύχει, εφαρμόζει ευλαβικά το ακόλουθο τρίπτυχο: «Σπρώχνει, σκουντάει, χουφτώνει» όσους συναντά στο διάβα του μέχρις ότου βρει την ιδανική θέση για τον ίδιο και την υπέροχη παρέα του.
Ο νεοέλληνας ιθαγενής βαριέται εύκολα. Δεν πρόκειται να περάσει τόσες ώρες στην ίδια θέση! Επαναλαμβάνει λοιπόν ευλαβικά το προηγούμενο τρίπτυχο τουλάχιστον 3-4 φορές για να έχει μια πανοραμική άποψη του θεάματος.
Ο νεοέλληνας ιθαγενής δεν έχει έρθει απλώς για να απολαύσει τη συναυλία. Είναι μια 1^ης τάξεως ευκαιρία να σχολιάσει ό,τι του έρθει στο ξερό του το κεφάλι με τη γνωστή διακριτικότητα που δε διακρίνει τον ίδιο και την υπέροχη παρέα του. Στην τελική ανάλυση, δε βρίσκεται σε σιωπητήριο για να απαγορεύεται να μιλήσει---τύχη αγαθή σε όσους θα βρίσκονται δίπλα του και θα καταφέρουν να ακούσουν στα διαλείμματα της ακατάσχετης μπουρδολογίας του τμήματα από μερικά τραγούδια.
Καλοκαιράκι, ζέστη, πολύωρη συναυλία… ο νεοέλληνας ιθαγενής κάποια στιγμή θα διψάσει. Κάποιος κακεντρεχής θα μπορούσε να παρατηρήσει ότι το γεγονός αυτό πρόκειται να συμβεί με πιθανότητα που τείνει ασυμπτωτικά στη μονάδα, οπότε το αναμενόμενο θα ήταν να είχε προνοήσει a priori να προμηθευτεί νερά/αναψυκτικά/ποτά, αλλά τέτοιες σκέψεις αντιβαίνουν τον κεντρικό πυρήνα της φιλοσοφίας του νεοέλληνα ιθαγενή: «Ζήσε μόνο το τώρα και μην ασχολήσε με ο,τιδήποτε άλλο!». Και αν το καλοσκεφτούμε, γιατί να τα κρατούσε τόσες ώρες στα χέρια του, αφού δεν ξέρει προκαταβολικά πότε και αν θα διψάσει; Όταν έρθει λοιπόν η άγια στιγμή, ακολουθεί ευλαβικά το τρίπτυχό του μέχρις ότου καταφέρει να εντοπίσει το μπαρ/την καντίνα και επιστρέφει με το τρίπτυχο να έχει γίνει πια τετράπτυχο: «Σπρώχνει, σκουντάει, χουφτώνει, πιτσιλάει».
Τύχη αγαθή, ξεδιψά. Πού θα πετάξει τα κουτάκια/ποτηράκια/μπουκαλάκια ο νεοέλληνας ιθαγενής; Υπάρχουν 2 σενάρια. Ας αρχίσουμε με το «κακό» σενάριο: Τα πετάει στο έδαφος (και φυσικά, όχι στο σημείο που στέκεται, αλλά αρκετά μακριά για να μην κινδυνεύει να τα πατήσει). Μαλάκας είναι να τα κρατάει στα χέρια του μέχρι το τέλος της συναυλίας; Δε θα μπορεί να απολαύσει τη συναυλία :( :(. Το ίδιο κάνουν και άλλοι εξάλλου. Και στην τελική ανάλυση, τι φταίει αυτός που δεν υπάρχει κάποιος κάδος εδώ κοντά, για την ακρίβεια δίπλα του; Υπάρχει όμως και το «καλό» σενάριο: Να του έδωσαν στο μπαρ/στην καντίνα μια πλαστική σακούλα. Σε αυτή την περίπτωση, μόλις ξεδιψάσει, θα τοποθετήσει πρόχειρα όσα κουτάκια/ποτηράκια/μπουκαλάκια χωράνε μέσα στη σακούλα. Στη συνέχεια, θα πετάξει τη σακούλα στο έδαφος (και φυσικά, όχι στο σημείο που στέκεται, αλλά αρκετά μακριά για να μην κινδυνεύει να τα πατήσει), καθώς και όσα κουτάκια/ποτηράκια/μπουκαλάκια δε χωρέσανε. Βλέπε το προηγούμενο bullet για την εξήγηση της αποκλίνουσας αυτής συμπεριφοράς/τι ζόρι τραβάς στην τελική, μήπως θες να σου τα δώσει να τα κρατήσεις;