Μήπως μας λείπει ένα καλό παράδειγμα;

Στην Πατησίων, κοντά στην Ομόνοια στο ύψος του Βενέτη, υπάρχει μια διάβαση πεζών που διασχίζει κάθετα το δρόμο. Σε αυτή την διάβαση, ριψοκίνδυνοι πεζοί μπορούν να "διασκεδάσουν", δοκιμάζοντας να περάσουν τον δρόμο, ανεβάζοντας την αδρεναλίνη τους στα ύψη.

Σήμερα το βράδυ λοιπόν περνούσα με το αυτοκίνητο μου από αυτό το σημείο. Η κίνηση ήταν ελαφριά. Βλέπω στην άκρη του δρόμου μερικούς πεζούς να περιμένουν στην διάβαση και σταματάω. Βλέπω από τον δεξί μου καθρέφτη, ένα αμάξι να έρχεται. "Τους έφαγε, τώρα" σκέφτηκα, αλλά προς μεγάλη μου έκπληξη ο οδηγός κοκαλώνει! Οι πεζοί διασχίζουν τον δρόμο και χαιρετάνε. Κοιτάζω τον καθρέφτη μου, και 2 αμάξια πιο πίσω μου, βλέπω τον οδηγό που κανονικά θα έπρεπε να είχε αρχίσει ήδη τα κορναρίσματα, να σταματάει και αυτός με την σειρά του για να αφήσει κάποιους άλλους πεζούς να περάσουν!

Να ήταν που ήταν γλυκιά η βραδιά; Να ήταν το ολόγιομο φεγγάρι; Δεν ξέρω για ποιο περίεργο λόγο αλλά η Πατησίων για 30 δευτερόλεπτα έγινε ένας Ευρωπαϊκός δρόμος!

Και αν δεν είχα σταματήσει; Μήπως τελικά δεν ισχύει το "γιατί να το κάνω αφού δεν το κάνει κανείς", και πρέπει να το αντικαταστήσουμε "ας το κάνω γιατί κάποιος που θα με δει θα κάνει το ίδιο"; Μήπως τελικά αυτό που μας λείπει είναι ένα καλό παράδειγμα;