Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

1973-2011: «Εδώ Πολυτεχνείο!-Αιδώ Πολυτεχνείο!»

Ξενοφών Βασιλάκος, Βαγγέλης Δούρος, Νίκος Φωτίου
Υποψήφιοι Διδάκτορες στο Τμήμα Πληροφορικής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών

Αλήθεια, τι (και πώς) γιορτάζουμε στις (τη) 17 Νοεμβρίου; Το κεντρικό κτήριο του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών παρέμεινε κλειστό 15-17 Νοεμβρίου http://www.aueb.gr/pages/news/anakoinosi_item.php?catid=2&index=1 με τις δυνάμεις της αστυνομίας να αναλαμβάνουν τη φύλαξή του (προστατεύοντάς το από ποιους;). Η Υπουργός Παιδείας αρνήθηκε να καταθέσει στεφάνι στο ιστορικό κτίριο του Πολυτεχνείου επειδή «…- με τις συνθήκες που δημιουργούν εδώ και χρόνια οι εκτός δημοκρατικών ορίων ενέργειες δυναμικών μειοψηφιών- δεν έχει απολύτως κανένα νόημα να γίνονται καταθέσεις στεφάνων με τη συνοδεία είτε της αστυνομίας είτε των κομματικών υποστηρικτών» http://www.minedu.gov.gr/grafeio-typou/deltia-typoy/16-11-11-dilosi-tis-ypoyrgoy-paideias-gia-tin-38i-epeteio-toy-polytexneioy.html. 7000 αστυνομικοί περιπολούσαν στους δρόμους για την αποφυγή επεισοδίων. Η νεολαία του ΠΑΣΟΚ δίνει μάχη για τη διατήρηση του λάφυρού της, της ματωμένης σημαίας της εξέγερσης. Εικόνες τουλάχιστον θλιβερές…

Πριν 38 χρόνια άνθρωποι έδωσαν τη ζωή τους διεκδικώντας ψωμί, παιδεία, ελευθερία. Και τώρα; Τώρα ο φόβος των επεισοδίων δε μας επιτρέπει να αφήσουμε ανοιχτά τα Πανεπιστήμια για να τους τιμήσουμε!

Μήπως τελικά δώσαμε μεγαλύτερη έμφαση στο ψωμί; Μήπως επιτρέψαμε σε διάφορες κοινωνικές ομάδες να αναλάβουν «εργολαβικά» μας «σώσουν»; Μήπως είναι που κάποιοι πάση θυσία πρέπει να παρουσιαστούν ως μνημειώδες κομμάτι της ιστορίας αυτού του τόπου; Η ουσία είναι μία: χρειαζόμαστε ένα «νέο Πολυτεχνείο»! Ένα Πολυτεχνείο που θα αποβάλλει και θα περιθωριοποιήσει τις χούντες της καθημερινότητάς μας, των ονείρων μας, των δικαιωμάτων μας. Ένα Πολυτεχνείο που θα απελευθερώσει τις δημιουργικές δυνάμεις αυτού του τόπου, τοποθετώντας στο περιθώριο τους φασίστες της διπλανής πόρτας που καπηλεύονται κάθε εκδήλωση παιδείας και ελευθερίας.

Οι αγώνες των «ανώνυμων» Ελλήνων που βροντοφώναξαν «κάτω η Χούντα» πρέπει να αποτελέσουν παράδειγμα προς μίμηση. Οι απλοί αυτοί αγωνιστές αποσύρθηκαν από το προσκήνιο αρνούμενοι να εξαργυρώσουν τον  ηρωισμό τους. Άφησαν έτσι πεδίο δόξης λαμπρό για τους άλλους «αγωνιστές» να μιλάνε εξ ονόματός τους/μας. Και εμείς παρατηρούμε αποσβολωμένοι κάθε λογής (κακώς εννοούμενη) συντεχνία (συνδικαλιστές, αντιεξουσιαστές, κομματικές νεολαίες, κατ’ επάγγελμα αντιπρόσωποι του έθνους) να διαμαρτύρεται και να διεκδικεί για εμάς χωρίς εμάς: Οι επί παντός επιστητού φωνές τους όμως δε μας εκφράζουν, για αυτό πρέπει να έρθει η ώρα που θα ακουστούν οι δικές μας φωνές. Αντλώντας δύναμη από τους ανθρώπους που αγωνίστηκαν για κάτι καλύτερο, δεν μπορεί παρά να έρθει η ώρα που θα φωνάξουμε και εμείς το δικό μας «ψωμί, παιδεία, ελευθερία». Ίσως αυτή τη φορά όχι με αυτή τη σειρά