Πέμπτη 7 Μαΐου 2015

Η (κακιά) Ελλάδα που αντιστέκεται

Το 2012, εν μέσω κρίσης, θεσπίστηκε μια νέα εταιρικής μορφή: η Ιδιωτική Κεφαλαιουχική Εταιρία (ΙΚΕ), ή όπως έγινε πιο γνωστή "η εταιρία του 1 ευρώ" ή "η εταιρεία μιας στάσης".

Το σκεπτικό πίσω από αυτή την εταιρική μορφή ήταν να βοηθήσει νέους επιχειρηματίες να ανοίξουν γρήγορα μια νέα, μικρή εταιρεία με πολύ μικρό κόστος.  Το κοινό δηλαδή στο οποίο στόχευε αυτή η μορφή ήταν άτομα που θέλουν να κάνουν μια "startup".

Η εταιρική αυτή μορφή είναι πολύ διαδεδομένη στην Ευρώπη και δεν είναι λίγοι που πιστεύουν πως τέτοιες εταιρείες μπορούν να δώσουν στην ελληνική οικονομία την ώθηση που χρειάζεται για να κάνει ένα βήμα μπροστά. Θα περίμενε κανείς λοιπόν πως ο νομοθέτης θα έβαζε τον καλύτερο του εαυτό, ώστε η διαδικασία σύστασης μιας τέτοιας εταιρείας να ήταν "πρωτοποριακή", εύκολη και γρήγορη, μια διαδικασία που θα αντικατόπτριζε και την Ελλάδα που αλλάζει και εξελίσσεται. Δυστυχώς όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. 

Με μια επίσκεψη στην σελίδα της κυβέρνησης στη διεύθυνση  (με το βαρύγδουπο όνομα) http://www.startupgreece.gov.gr/ πληροφορούμαστε πως για να συσταθεί μια τέτοια εταιρεία πρέπει να πληρωθούν τα εξής:
  • το τέλος καταχώρησης στο Γενικό Εμπορικό Μητρώο (Γ.Ε.Μ.Η) που είναι  10 ευρώ
  • το κόστος εγγραφής στο επιμελητήριο, το οποίο καθορίζεται από το εκάστοτε επιμελητήριο
  • το Τέλος υπέρ του Ταμείου Πρόνοιας Δικηγόρων Αθηνών, το οποίο ανέρχεται σε ποσό 5,80 ευρώ
  • το Τέλος υπέρ του Ταμείου Νομικών, το οποίο ανέρχεται σε ποσοστό 0,5% επί του κεφαλαίου
Παρατηρήστε το διπλό τέλος υπέρ των δικηγόρων: τέλος υπέρ των δικηγόρων της Αθήνας και επιπλέον τέλος για το ταμείο Νομικών.

Επιπλέον στην ίδια σελίδα πληροφορούμαστε πως αν η εταιρεία συσταθεί με συμβόλαιο ή κάποιος εταίρος επιθυμεί την παρουσία δικηγόρου, οι αμοιβές του συμβολαιογράφου και του δικηγόρου ορίζονται από τον νόμο.

Δυστυχώς λοιπόν η Ελλάδα που χρεοκόπησε είναι ακόμα εδώ. Όταν σε άλλες χώρες η σύσταση εταιρειών γίνεται μέσω διαδικτύου, οι νέοι Έλληνες επιχειρηματίες πληρώνουν χαράτσια υπέρ των προνομιακών επαγγελματικών ομάδων ή πολύ απλά τις συντεχνίες  του πελατειακού συστήματος. 

Παρασκευή 6 Μαρτίου 2015

Σκέψεις για την πρόοδο

"Competition swimming pool block" by Rufino Uribe

Κολυμβητήριο Ηλιούπολης, Τετάρτη πρωί με αρκετό κόσμο στη πισίνα. 3 λεωφορεία ενός "κέντρου διημέρευσης και ημερήσιας φροντίδας Α.Μ.Ε.Α" φτάνουν και αφήνουν καμιά 20αριά άτομα κάθε ηλικίας και φύλου. Μερικοί από αυτούς βάζουν μαγιό και μπαίνουν στη πισίνα, αρκετοί όμως, είτε επειδή φοβούνται είτε επειδή κρυώνουν, κάθονται με τα ρούχα τους, σχεδόν σαν αγάλματα, σε ένα παγκάκι δίπλα στο νερό. Ο κόσμος που κολυμπάει τους κοιτάζει με θλιμμένο βλέμμα, ενώ ακούω μερικούς που μουρμουράνε "τα κακόμοιρα".

Ξαφνικά ένα παιδί με μαγιό βγαίνει από τα αποδυτήρια και αντί να πέσει όπως οι υπόλοιποι στο νερό από τα πλάγια, ξεφεύγει από τη προπονήτρια και ανεβαίνει πάνω στο βατήρα. Οι υπόλοιποι που κάθονται στο παγκάκι, σαν να τους χτύπησε ρεύμα, πετάγονται και αρχίζουν να φωνάζουν "πήδα", "κάνε βουτιά". Εκείνος, κοιτάζει την προπονήτρια σαν να περιμένει να του πει έλα πίσω, αλλά εκείνη βλέποντας την χαρά των υπολοίπων του λέει σαν να τον προκαλεί "άντε ρε συ πήδα να σε δω". Ήταν φανερό πως ξαφνιάστηκε από την προτροπή της προπονήτριας, κάνει να κατέβει αλλά τελικά παίρνει φόρα και κάνει μια εντυπωσιακή "μπόμπα". Αυτοί που ήταν στο παγκάκι, όρθιοι τώρα, βαράνε παλαμάκια με όλη την δύναμη τους και γελάνε τόσο δυνατά που σίγουρα ακούγονται στα διπλανά σπίτια. Ξαφνικά το περίλυπο βλέμμα εξαφανίστηκε από όλους στην πισίνα, όλοι γελούσαν ενώ μερικοί φώναζαν μπράβο και χειροκροτούσαν. Σαν να ξαφνιάστηκαν που ανακάλυψαν ότι ο κόσμος στο παγκάκι δεν ήταν άψυχος. Δεν ξανά άκουσα κάποιον να λέει "τα κακόμοιρα".

Εμείς οι Έλληνες πιστεύω είμαστε εγωιστές και πάντα κοιτάζουμε τον εαυτό μας. Και ίσως για αυτό να μην έχουν προοδέυσει αρκετά τα τελευταία χρόνια: γιατί κάνουμε μόνο ότι χρειάζεται για να είμαστε εμείς καλά. Όσο όμως σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας, δεν πρόκειται να "ανεβούμε στο βατήρα" και να κάνουμε την εντυπωσιακή βουτιά. Γιατί στο βατήρα δεν ανεβαίνεις για να πάρεις καλύτερο iphone ή για να φας σε ένα καλύτερο εστιατόριο. Στο βατήρα ανεβαίνεις για όλους αυτούς που είτε φοβούνται είτε δεν μπορούν, και αυτό θέλει θάρρος. Και μπορεί να φαίνεται δύσκολο, αλλά ακόμη και ένας αν το κάνει ίσως είναι αρκετό για να πάρει "τα πάνω της" όλη η ομάδα.